Do najczęściej spotykanych przewlekłych chorób przewodu pokarmowego należą: choroba wrzodowa żołądka lub dwunastnicy przewlekłe zapalenie pęcherzyka żółciowego i kamica pęcherzyka żółciowego, przewlekły nieżyt jelit. Poza tym dość dużo osób, zwłaszcza starszych, cierpi na przewlekłe choroby wątroby — narządu ściśle związanego z przewodem pokarmowym i czynnościami trawienia. Powszechnie spotykanym zaburzeniem czynności przewodu pokarmowego są zaparcia stolca.
W większości przypadków wszystkie wyżej wymienione stany chorobowe — mimo że mają z reguły cechy choroby przewlekłej, są traktowane (słusznie) jako zaburzenia zdrowia o charakterze uleczalnym. Prawidłowo rozpoznane i właściwie leczone mogą ulec likwidacji, a chory powraca do pełnego zdrowia, bądź też może być praktycznie uważany za zdrowego, mimo tych czy innych pozostałości choroby. W związku z tym przypadki takie nie powinny należeć do grupy chorób przewlekłych i całkowicie nieuleczalnych — stanowiącej właściwy temat tej książeczki. Jeżeli jednak będę je tutaj omawiał, to z tego powodu, że w niektórych innych przypadkach — mniej pomyślnie przebiegających schorzeń przewodu pokarmowego — możemy mieć do czynienia z tak dużymi już zmianami, że praktycznie biorąc nie można już liczyć na pełną restytucję zdrowia, nawet przy najbardziej intensywnym leczeniu. Doświadczenie uczy, że chorzy tej właśnie grupy stanowią poważny odsetek przewlekle chorych leczonych w warunkach domowych i wymagających pod tym czy innym względem opieki — może nie tyle pielęgniarskiej, co sprawującej nadzór nad właściwym reżymem dietetycznym i higienicznym. Od jakości tej opieki bowiem zależeć może dalsze pomyślne prosperowanie chorych, uchronienie ich przed nawrotami i zaostrzeniami cierpień, zapobieżenie dalszemu stopniowemu pogarszaniu się ich stanu.